Paryz2024

Rozkład jazdy po Paryżu – RATP: Public transport in Paris and île-de-France: metro, RER, bus, tramway

7 Rue Lekain – nasz apartament. Dzielnica jest położona na prawym brzegu rzeki Sekwany. W skład 16. dzielnicy wchodzą rejony Auteuil oraz Passy, w których znajdują się liczne ambasady oraz placówki dyplomatyczne. W pałacu La Muette mieści się siedziba Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

Na terenie 16. dzielnicy znajdują się także słynne paryskie areny sportowe: stadion piłkarski Parc des Princes (na którym swoje mecze rozgrywa zespół Paris Saint-Germain F.C.), korty tenisowe Rolanda Garrosa (na których rozgrywany jest turniej French Open), stadion Stade Jean-Bouin (na którym występuje zespół rugby, Stade Français).

A)Trocadero słynie z ogromnej liczby turystów, którzy przychodzą tam, aby mieć najlepszy widok na Wieżę Eiffel. Jest to najwyższy obszar całego Trocadero i znajduje się zaraz na przeciwko Wieży Eiffel, dlatego widoki stamtąd zapierają dech w piersiach. Trzeba iść tam rano, wieczorem oraz w nocy, aby móc zachować najlepsze wspomnienia i zrobić najlepsze zdjęcia. Jest to miejsce pełne turystów i trzeba uważać na kieszonkowców. Plac znajduje się po środku Pałacu Chaillot, ale troszkę z tyłu, wygląda jak złączenie dwóch skrzydeł pałacu. Plac Trocadero jest to miejsce złożone z ogrodów, placu widokowego, pałacu i ogromnej fontanny. Znajduje się w XVI okręgu, po jednej stronie Sekwany i, zaraz na przeciwko Pól Marsowych, Wieży Eiffel. Został stworzony na wystawę EXPO w 1937 roku.

Pałac Chaillot składa się z dwóch budynków o zakrzywionym kształcie, który sprawia wrażenie pół łuku. W środku znajdują się trzy muzea: w zachodnim skrzydle Muzeum Marynistyczne i Muzeum Człowieka, i we wschodnim skrzydle Muzeum Zabytków Architektury Francuskiej (Cité de l’architecture et du patrimoine).

Ogromna fontanna, która znajduje się po środku w kształcie prostokąta, jest nazywana Fontanną Warszawską. Najlepiej jest ją zobaczyć, gdy jest podświetlona, ze względu na łuki wodne, które tworzą kształt łuku, i jej ogrom, to wszystko razem sprawia niesamowite wrażenie.

B) Wieża Eiffla to ikoniczna wizytówka stolicy Francji a zarazem jedna z najsłynniejszych atrakcji turystycznych świata. Miejsce to odwiedzane jest co roku 7 przez milionów turystów, którzy chętnie wjeżdżają windą na samą górę tej budowli. Według pierwotnego zamysły wieża miała służyć paryżanom jedynie przez 20 lat. W trakcie swej burzliwej historii budowla ta spotykała się z uwielbieniem lub nienawiścią paryżan. Koszt wybudowania Wieży Eiffla wyniósł prawie 8 milionów franków, co obecnie odpowiada wartości 40 milionów dolarów amerykańskich. Łączny ciężar konstrukcji wieży to ponad 10 000 ton, przy uwzględnieniu wind, sklepów i restauracji znajdujących się w jej wnętrzu. Ciężar stali wykorzystanej do budowy Wieży Eiffla przekraczał 8000 ton. Jej pomysłodawcą był Gustave Eiffel, architekt wygrał konkurs na zbudowanie wieży na Polach Marsowych uwzględniając w swoim innowacyjnym projekcie wykorzystanie do tego celu tzw. stali zgrzewanej. Budowla, którą z biegiem czasu zaczęto nazywać Wieżą Eiffla została wzniesiona z okazji wystawy światowej w 1889 roku.

C) Le Petit Cler – przerwa na kawę. Ta urocza mała kawiarnia wychodzi na deptak rue Cler i serwuje wysokiej jakości, ale proste jedzenie w bardzo rozsądnych cenach.

D) Hotel Invalidów wybudowany z inicjatywy króla Ludwika XIV wielki kompleks budynków w Paryżu, na lewym brzegu Sekwany. Od początku istnienia służył jako szpital i pensjonat dla inwalidów wojennych. W swoich salach mógł pomieścić około cztery tysiące chorych i rannych. Kompleks ten składa się z Pałacu Inwalidów (fr. Hôtel des Invalides), wybudowanego według projektu Libérala Bruanta w stylu klasycystycznym w 1676 oraz kościoła Inwalidów (fr. Dôme des Invalides), wzniesionego w 1706 roku przez Jules’a Hardouin-Mansarta, w którym spoczywają szczątki Napoleona Bonaparte

E) Most Aleksandra III most w Paryżu wybudowany w latach 1896–1900, a ukończony na otwarcie Wystawy Światowej. Został nazwany na cześć cesarza Imperium Rosyjskiego Aleksandra III Romanowa, którego syn i następca, Mikołaj II, położył kamień węgielny pod budowę (w październiku 1896). Most nawiązuje do przymierza rosyjsko-francuskiego zawartego w roku 1892. Na moście umieszczone jest godło Imperium Rosyjskiego i herb Paryża oraz personifikacje Sekwany i Newy.

F) Pola Elizejskie to najsłynniejsza ulica miasta, wysoce ceniona przez mieszkańców stolicy tego pięknego kraju. W miejscu dzisiejszych Champs-Elysées jeszcze niespełna 400 lat temu znajdowały się jedynie pola uprawne, dziś natomiast jest to kwitnąca życiem okolica, przepełniona zapachem historii, wspaniałych perfum, znakomitej kawy, oraz butikami ekskluzywnych i luksusowych marek. Bulwar ten charakteryzuje się doskonałym i nienagannym stylem oraz niebotycznymi cenami. Nie można wyjechać z Paryża nie zaglądając choćby na chwilę na tą magiczną ulicę. Pola Elizejskie uosabiają istotę paryskiego stylu, a co za tym idzie, jest tutaj wiele pięknych miejsc do odkrycia.

G) Łuk Triumfalny monumentalny pomnik w formie łuku triumfalnego stojący na placu Charles-de-Gaulle w Paryżu (dawniej plac Gwiazdy, fr. Place de l’Étoile). Znajduje się w 8. dzielnicy, na zachodnim skraju alei Pól Elizejskich (fr. Avenue des Champs-Élysées). Jest to ważny element architektury Paryża, stanowiący zakończenie perspektywy Pól Elizejskich. Łuk został zbudowany w pierwszej połowie XIX wieku dla uczczenia walczących i poległych za Francję w czasie rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich.

A) Bazylika Sacre-Coeur – B) Place du Tertre – C) Moulin Rouge – D) Place Pigalle – F) Restauracja Bulion Pigalle – G) Plac Abees (mural)

Dojazd do Bazyliki RER-C i M-2 – https://maps.app.goo.gl/eCooguNGiSrqCza2A

A) Bazylika Sacre-Coeur – Kiedy w 1870 roku wybuchła wojna francusko-pruska, dwaj francuscy przemysłowcy przysięgli sobie, że jeżeli po wojnie ujrzą Paryż takim samym, jak przed wojną, to wybudują bazylikę ku czci Serca Jezusowego. Gdy rok później po zakończeniu działań zbrojnych okazało się, że Paryż został nietknięty, przemysłowcy postanowili spełnić swoją obietnicę. Propozycję z zadowoleniem przyjął ówczesny arcybiskup Paryża i już w 1876 roku rozpoczęto budowę. Ukończono ją w 1914 roku, jednak wybuch pierwszej wojny światowej uniemożliwił konsekrację. Odbyła się ona 5 lat później, w roku 1919. Bazylika Sacré-Cœur wybudowana została na szczycie wzgórza Montmartre w 18. dzielnicy Paryża. Zaprojektował ją Paul Abadie w stylu historyzmu o cechach romańsko-bizantyńskich. Do budowy zastosowano na elewacjach trawertyn (nazywany również białym granitem), stąd potoczna nazwa – biała bazylika. Jej kopuły mają wysokość 79 metrów, a wieża północna 83 metry. W owej wieży znajduje się najcięższy dzwon w Paryżu (19 ton), nazywany „Savoyarde”, jego serce waży 500 kg. Ze szczytu kopuły można oglądać panoramę Paryża i tereny oddalone o 30 km. Bazylika jest otwarta codziennie w godzinach 7.00-22.30.

B) Place du Tertre – plac położony w paryskiej 18 dzielnicy. Place du Tertre stanowi serce oraz centrum Montmartru, leżąc niedaleko bazyliki Sacré-Cœur oraz kabaretu Lapin Agile.

Na co dzień plac jest zapełniony licznymi artystami oraz tłumami turystów zwiedzających Montmartre. Place du Tertre jest znany jako kolebka skupiająca artystów sztuki modernistycznej. W XX wieku w okolicach placu mieszkało wielu znanych a także biednych malarzy w tym m.in. Pablo Picasso oraz Maurice Utrillo.

L’Espace Salvador Dali jest to muzeum poświęcone Salvadorowi Dalí, znajduje się jedynie kilka metrów od centrum Place du Tertre.

C) Moulin Rouge – powstał w tym samym czasie co Wieża Eiffla i szybko stał się bardzo popularnym miejscem na paryskiej mapie rozrywek. Jego twórca – Joseph Oller, był doskonałym biznesmenem i wiedział, jak przyciągnąć widownię. Kolorowe kostiumy, dynamicznie zmieniana dekoracja i mnóstwo szampana sprawiły, że do Czerwonego Młyna zaczęli napływać goście wszystkich sfer. Miejsce to nazywano Pierwszym Pałacem Kobiet. Tym, co sprawiało największą radość publice był jednak zupełnie nowy taniec, z którego Młyn słynie do dzisiaj – kankan!

D) Place Pigalle – plac w IX dzielnicy Paryża, pomiędzy bulwarem de Clichy i bulwarem Rochechouart, niedaleko Bazyliki Sacré-Cœur, u podnóża wzgórza Montmartre. Nazwa placu pochodzi od nazwiska rzeźbiarza Jean-Baptiste Pigalle (1714–1785) i jest centralną częścią dzielnicy Pigalle. Na placu znajduje się stacja metra Pigalle. Plac został wytyczony w roku 1789 jako półkolisty skwer przy bulwarze de Clichy, w miejscu podejścia do wzgórza Montmartre. Początkowo nazywał się Place de la Barrière-Montmartre, dopiero w 1864 r. otrzymał obecną nazwę. Dookoła został zabudowany kamienicami, w których na parterze mieściły się kawiarnie. Bliskość dzielnicy Montmartre spowodowała, że pod koniec XIX i na początku XX wieku w budynkach okalających plac umieścili swoje pracownie znani malarze i rzeźbiarze, a kawiarnie stały się miejscem spotkań artystycznej bohemy Paryża[1]. W latach 40. XX wieku w okolicy placu powstało wiele domów publicznych[1]. Obecnie plac jako znajdujący się w centrum dzielnicy Pigalle, miejsca znanego jako dzielnica czerwonych latarni, jest często odwiedzany przez zagranicznych turystów ze względu na sex shopy i kluby erotyczne znajdujące się pobliżu.

F) Restauracja Bulion Pigalle – Znana tradycyjna francuska restauracja Bouillon Pigalle w dzielnicy Montmartre Montmartre z tradycyjnymi francuskimi kawiarniami i galeriami sztuki jest jednym z najbardziej odwiedzonych punktów w Paryżu.

G) Abbesses – Nieopodal kościoła Saint Jean-de-Montmartre, blisko stacji Abbesses, na terenie square Jehan Rictus znajduje się rozległy mural Le Mur des je t’aime. Poziomy mural ma granatowe tło i napis „Kocham Cię” w najróżniejszych językach świata. Na niemal 40m2 znajduje się ponad 300 wyznań miłości w ponad 200 językach i dialektach z całego świata. Znajdziecie tam nie tylko „Kocham Cię” w języku polskim, ale także esperanto, języku nawaho, inuickim czy bambara. Mural jest ozdobiony niewielkimi czerwonymi plamkami – są to kawałki, które tworzą serce. Wyznania miłości są umieszczone na 612 emaliowanych płytkach z lawy. Autorami tego dzieła sztuki są Frédéric Baron i Claire Kito. Wszystkim tym którzy odwiedzali Paryż regularnie lub nie byli w nim przez lata z pewnością trudno uwierzyć, że mural ma już niemal 20 lat – stworzono go w październiku 2000 roku.

A) Louwr – dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie muzeum sztuki. Jedno z największych muzeów na świecie, jest też najczęściej odwiedzaną placówką tego typu na świecie. Stanowi jeden z ważniejszych punktów orientacyjnych stolicy Francji. Luwr położony jest między rue de Rivoli i prawym brzegiem Sekwany oraz ogrodami Tuileries i rue du Louvre w obrębie 1. dzielnicy. W kompleksie budynków o całkowitej powierzchni wynoszącej 60 600 metrów kwadratowych znajdują się zbiory liczące około 350 000 dzieł sztuki od czasów najdawniejszych po połowę wieku XIX, dzieła światowego dziedzictwa o największej sławie takie jak np. stela z kodeksem Hammurabiego, Nike z Samotraki, Wenus z Milo, Mona Lisa Leonarda da Vinci. Muzeum znajduje się w Pałacu Luwru (Palais du Louvre) znanym już w średniowieczu. U schyłku XII wieku, król Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W drugiej połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję królewską. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w monumentalny renesansowy pałac. Autorem barokowej przebudowy pałacu był Jacques Lemercier. W 1672 Ludwik XIV przeprowadził się do Wersalu, natomiast w Luwrze zostawił bogatą kolekcję dzieł sztuki antycznej. W 1692 gmach został siedzibą Académie des Inscriptions et Belles Lettres oraz Académie Royale de Peinture et de Sculpture, w roku 1699 Akademia zorganizowała pierwszy Salon wystawowy. Podczas rewolucji francuskiej 8 września 1793 r. Konwent Narodowy wydał dekret o zamienieniu pałacu w muzeum.

Muzeum zostało otwarte 10 sierpnia 1793 r. Ekspozycja liczyła 537 obrazów. Znaczną część stanowiły konfiskaty dóbr kościelnych i królewskich. Ze względu na problemy związane ze stanem budynku muzeum zamknięto na lata 1796–1801. Kampania napoleońska wpłynęła na duży wzrost kolekcji, przy czym większość stanowiły łupy ze zbiorów na terenach podbitych przez Napoleona I Bonaparte, po porażce wojsk dyktatora pod Waterloo dzieła zwrócono prawowitym właścicielom. Za czasów panowania Ludwika XVIII i Karola X oraz Drugiego Cesarstwa nastąpił wzrost kolekcji, która przekroczyła 20 tysięcy dzieł. Kolejny wzrost kolekcji to owoc licznych nabytków muzeum i darów prywatnych kolekcjonerów dzieł sztuki. W 2008 roku zbiory Luwru podzielono na osiem kategorii, każdej z nich przypada odrębny dział. Są to Działy: Starożytnego Egiptu, Starożytnego Bliskiego Wschodu, Starożytnej Grecji, Starożytnego Rzymu, Sztuki Islamu, Rzeźby, Malarstwa, Rzemiosła Artystycznego, Rysunku i Grafiki.

B) Bistrot Victoires – Bistro o wystroju w stylu vintage, serwujące rozsądne jedzenie po hojnych cenach, w Paryżu jest coraz mniej, nic więc dziwnego, że ta perełka jest codziennie wypełniona po brzegi kochającymi okazje pracownikami biurowymi i lokalnymi mieszkańcami.

C) Biblioteka Narodowa Richelieu Site to nieustanne poszukiwanie dodatkowego miejsca dla wciąż poszerzających się zbiorów – każdego roku, trafia tu około 80 tysięcy dokumentów. Po raz pierwszy w swojej historii gmach BnF Richelieu poddany został restrukturyzacji i modernizacji. Wyzwanie dla architektów polegało na udoskonaleniu historycznej warstwy budynku przy jednoczesnym zagwarantowaniu ogólnej spójności z dawką nowoczesności. Majestatyczna Sala Owalna, będąca zarówno czytelnią, jak i miejscem zwiedzania i medytacji jest otwarta dla każdego z bezpłatnym wstępem. Odwiedzający mogą również odkryć unikalną architekturę tego miejsca, dzięki bezpłatnej trasie zwiedzania, która oferuje widok na czytelnię czy pracownie konserwacji i możliwość podziwiania pozostałości dawnego pałacu Mazarina.

D) Galeria Lafayette – W 1893 roku Théophile Bader oraz jego kuzyn, Alphonse Kahn otworzyli niewielką pasmanterię na rogu ulic La Fayette oraz de la Chaussée-d’Antin. W 1896 obaj kuzyni wykupili dom przy ulicy La Fayette pod numerem 1. W następnych latach kupili oni domy przy bulwarze Haussmanna pod numerem 38, 40 oraz 42 oraz pod numerem 15 przy ulicy de la Chaussée-d’Antin. Bader połączył zakupione budynki pokrywając dachy wielką kopułą. Tak powstała jedna z najsłynniejszych paryskich galerii handlowych. Obecnie Galeries Lafayette stanowi dziesięciopiętrową galerię handlową położona przy bulwarze Haussmanna w 9. dzielnicy Paryża.

E) Opera Garnier – Palais Garnier – gmach opery w Paryżu przeznaczony dla 2200 osób, wybudowany w stylu eklektycznym w latach 70. XIX w. według projektu Charles’a Garniera. Od otwarcia w 1875 do wybudowania Opéra Bastille siedziba Narodowej Opery Paryża, zaś od przeniesienia się zespołu do nowego obiektu nosi nazwę Palais Garnier, chociaż na fasadzie nadal widnieje stary napis Académie Nationale de Musique. Królewska Akademia Muzyki istniała we Francji od 1672, zainaugurowana przez Jean-Baptiste’a Lully’ego na koszt dworu królewskiego, zajmująca się nie tylko muzyką instrumentalną, ale także baletem i operą. Od 1713 Akademia posiadała swój gmach w Paryżu, który nie dotrwał do naszych czasów, ponieważ został zniszczony przez pożar w 1874 r. Do czasu oficjalnego przeniesienia zespołu opery i baletu do nowo zbudowanego gmachu Opéry Garnier, w stolicy Francji funkcjonowało 13 różnych budynków teatralnych, każdy z nich szczycący się, często mylnie, mianem Opery Paryskiej.

Budowa Palais Garnier miała miejsce w czasie wielkiej przebudowy Paryża w czasach II Cesarstwa. W 1858 cesarz Napoleon III Bonaparte osobiście wydał polecenie rozbiórki 12 tys. metrów kwadratowych średniowiecznej zabudowy miejskiej w celu zwolnienia miejsca pod gmach teatralny. Konkurs na projekt gmachu wygrał nieznany dotąd 35-letni Charles Garnier. Kamień węgielny został położony w 1861, rok później rozpoczęły się prace budowlane. W zamyśle twórców opera miała ukazywać bogactwo II Cesarstwa i stać się symbolem kulturalnego mecenatu Napoleona III.

F) Ogrody Tulileries – Obecnie ogrody Tuileries są położone między Place de la Concorde a Luwrem, w 1. dzielnicy Paryża, mają powierzchnię 25,5 hektara. Funkcjonują jak park miejski, może wejść do nich za darmo każdy. Poza dużą przestrzenią spacerową znajdują się tam liczne drzewa, krzewy i kwiaty. Możemy podziwiać tam rzeźby (Augusta Caina, Paula Gasqa, Aristide’a Maillola, Louisa Lévêque, Pierre’a Le Gros le jeune) czy odpocząć nad jedną z 7 fontann/zbiorników – w parku dostępne są metalowe krzesełka i leżaki. Na terenie ogrodów znajduje się kilka kawiarni i niewielkich gastronomii. W ogrodach Tuileries, patrząc od wejścia ze strony Place de la Concorde, mają po obu stronach muzea – jest to Jeu de Paume i Musée de l’Orangerie. Przed bramą główną w okresie letnim oraz zimowym stoi wielka karuzela, która cieszy się ogromną popularnością. Ogrody przez lata cieszyły się ogromną popularnością i były często utrwalane w sztuce, między innymi przez takich malarzy jak Edward Manet, Claude Monet, Adolph von Menzel, Camile Pissarro, Paul de Castro czy Maurice Prendergast.

G) Place de la Concorde – Plac zbudowano w latach 1755-1775 według projektu Ange-Jacques’a Gabriela. Na jego środku ustawiono pomnik Ludwika XV, a sam plac otrzymał jego imię (Place Louis XV). W czasach rewolucji francuskiej (1789-1799) usunięto pomnik króla, przemianowując nazwę na Place de la Révolution, a na placu ustawiono gilotynę. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuileries. Tu pozbawiła życia ponad 1300 osób. Między innymi w 1793 roku ścięto na placu króla Ludwika XVI oraz królową Marię Antoninę. Historyczna tablica Place Louis XVI nad współczesną nazwą. Współczesną nazwę nadano placowi po rewolucji francuskiej, mając nadzieję, że czasy krwawego terroru nigdy nie wrócą. Zmieniała się ona jeszcze trzykrotnie: po restauracji Burbonów przywrócono pierwotną nazwę, a w 1826 roku zmieniono na Place Louis XVI. Dopiero po rewolucji lipcowej (1830 rok) powróciła nazwa nadana w 1795 roku.

Trasa4: Dzielnica Łaciska A) Plac Saint Michel – Michel. Fontanna św. Michała B) Katedra Notre-Dame C) Sorbonne Université D) Ogród Luksemburski E) Panteon w Paryżu F) Rue Mouffetard – sklepy

Mapa – https://maps.app.goo.gl/FuYfmtYD88MoXEWN7

Dojazd do dzielnicy RER-C – https://maps.app.goo.gl/hsJFgYXfHHVHj9wy8

A) Plac Saint Michel – to plac publiczny w Dzielnicy Łacińskiej, na granicy między piątą a szóstą dzielnicą Paryża we Francji. Leży na lewym brzegu Sekwany, naprzeciwko Île de la Cité, z którą jest połączony mostem Pont Saint-Michel. Fontanna św. Michała (Fontaine Saint-Michel) została wzniesiona w 1860 roku według projektu Gabriela Daviouda. Wzięło w nim udział dziewięciu wybitnych rzeźbiarzy. W pewnym momencie procesu projektowania centralny posąg fontanny miał przedstawiać Napoleona Bonaparte, ale spotkało się to z krytyką ze strony przeciwników Napoleona III; Ostatecznie zdecydowano, że posąg będzie wizerunkiem św. Michała Archanioła, z dwoma smokami, które tryskają wodą do fontanny oraz figurami czterech klasycznych cnót kardynalnych.

B) Katedra Notre-Dame – gotycka archikatedra w Paryżu. Jedna z najbardziej znanych katedr na świecie, między innymi dzięki powieści Katedra Marii Panny w Paryżu francuskiego pisarza Victora Hugo. Jej nazwa oznacza Naszą Panią i odnosi się do Marii, Matki Bożej. Wzniesiono ją na wyspie na Sekwanie, zwanej Île de la Cité w 4. okręgu Paryża, w miejscu po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IX wieku. Jej budowa trwała ponad 180 lat (1163–1345). Od 10 sierpnia 1806 roku w skarbcu katedry – pod opieką kanoników Kapituły Bazyliki Metropolitalnej – przechowywane były relikwie korony cierniowej.

Kościół zwiedzało 14 milionów osób rocznie.

C) Sorbonne Université – uniwersytet w Paryżu założony dekretem w styczniu 2018[1] poprzez połączenie Université Paris-Sorbonne (Paris-IV) i Université Pierre-et-Marie-Curie (Paris-VI).

Data 1257 w godle uniwersytetu nawiązuje do historycznego Uniwersytetu Paryskiego, którego Collège de Sorbonne został założony w 1257 przez Roberta de Sarbon.

D) Ogród Luksemburski – park miejski w Paryżu, we Francji o powierzchni 224 500 m².

Ten paryski ogród powstał około roku 1630 na życzenie drugiej żony i wdowy po Henryku IV, Marii Medycejskiej. W północnej części parku wzniesiono Pałac Luksemburski. Pałac i ogród miały jej przypominać o pałacu Pitti i ogrodach Boboli w rodzinnej Florencji. Pałac, który obecnie jest siedzibą Senatu, jest charakterystycznym elementem paryskiej architektury, a ogród jest głównym miejscem rekreacji i wypoczynku na lewym brzegu Sekwany. Największą letnią atrakcją jest Fontanna Medyceuszy (La fontaine Médicis) znajdująca się na lewo od wejścia od strony od placu Edmond-Rostand. W północno-wschodniej części parku, 100 m za sadzawką mieści się kawiarnia. W bardziej spokojnej, zachodniej części parku mieści się jedna z paryskich Statui Wolności (ma 2 m), wykonana z brązu. Oprócz tego w ogrodach znajduje się też pomnik Eugène’a Delacroix – dłuta Jules’a Dalou i pomnik Fryderyka Chopina. W parku znajdują się również korty tenisowe, teatr marionetek, estrada koncertowa, szkoła jazdy konnej. Ogród Luksemburski pojawia się w powieści Wiktora Hugo Nędznicy.

E) Panteon w Paryżu – budowla w Dzielnicy Łacińskiej w Paryżu, wzniesiona pod koniec XVIII wieku jako kościół pod wezwaniem świętej Genowefy. Od 1885 roku pełni rolę mauzoleum wybitnych Francuzów. Król Ludwik XV przysiągł wznieść świątynię ku czci świętej Genowefy, patronki Paryża, w miejscu wczesnochrześcijańskiego kościoła zbudowanego w VI wieku[1] w zamian za przywrócenie zdrowia. Realizacja tego przedsięwzięcia spadła na markiza Marigny, który na architekta wybrał swojego znajomego, Jacques’a Germaina Soufflota. Fundamenty pod tę monumentalną świątynię położono w roku 1758, ale ostateczne ukończenie zostało wykonane przez ucznia Soufflota, Jeana-Baptiste’a Rondeleta w roku 1789. Kościół został przekształcony w świecką budowlę przez architekta i masona Antoine Chrysostome’a Quatremère de Quincy[2]. Od czasów rewolucji francuskiej jest miejscem spoczynku wielu sławnych Francuzów i Francuzek. W krypcie Panteonu znajdują się m.in. grobowce: marszałka Jeana Lannesa, generała Saint-Hilaire’a, filozofów Voltaire’a i Jeana-Jacques’a Rousseau, polityków Honoré Mirabeau i Jeana Jaurèsa, pisarzy Alexandre’a Dumasa, Victora Hugo i Émile’a Zoli, twórcy pisma dla niewidomych Louisa Braille’a, fizyków Paula Langevina, Pierre’a Curie i Marii Skłodowskiej-Curie, chemika Marcelina Berthelota, generała François Marceau, przywódcy ruchu oporu z czasów II wojny światowej Jeana Moulina, gubernatora Félixa Éboué. Dwukrotnie próbowano Panteonowi przywrócić funkcję religijną, lecz w roku 1885 ostatecznie przeznaczono go na mauzoleum.