Kiedy powstał zespół Wishbone Ash miałem 9 lat

Kiedy powstał zespół Wishbone Ash miałem 9 lat. Z oczywistych względów ten muzyczny czas był mi zupełnie nieznany i obojętny. Dzieci spędzały całe lata przed trzepakiem, który służył jako bramka do „kopanej”. Czasami były to piwnice, innym razem okoliczne lasy. Co prawda miałem swoje domowe lokum na czwartym piętrze, gdzie się wpadało, by coś zjeść i spędzić noc w rodzinnym gronie, ale nie było czegokolwiek, co choć na chwilę zajęłoby moją uwagę. Byłem dzieckiem ulicy i tutaj docierały do mnie pierwsze dźwięki i pierwsze muzyczne komentarze. Tak dorastałem w zupełnej nieświadomości, że gdzieś po drugiej stronie świata rodzi się nowy nurt muzyczny określany jako rock, potem hard rock a w przypadku Andy Powela i Martina i Teda Tunerów (założycieli zespołu) progresywny rock. Kiedyś kolega z osiedla zaprosił mnie na pokaz nowego sprzętu, który rozbrzmiewał już jakiś czas na ulicy i było to zdarzenie dla mnie wyjątkowe. Moim oczom ukazała się wisząca na ścianie Dama Pik (jeden z pierwszych w PRL magnetofonów), z głośników której poleciał Time Pink Floyd. Marzyłem, by mieć taki sprzęt i by móc tak kiedyś zagrać, jak M. Tuner, D. Gilmoore, J.Page. To niesamowite doznanie powraca wielokroć, gdy słyszę takie utwory jak Persefona, Sometime World, czy Everybody Neets a Friend. Zakochałem się w solowych dźwiękach gitary. Marzyłem o kaseciaku i gitarze. W czasach głębokiej komuny taki sprzęt, czy gitara pozostawała jedynie w sferze marzeń. Dorastałem a wraz z tym moja wiedza o dokonaniach muzycznych, które mogłem już odbierać choćby za pośrednictwem Radia Luksemburg, potem Rozgłośni Harcerskiej, czy Trójki. Będąc już studentem miałem za sobą ogromny bagaż muzycznych doświadczeń, które w dużym stopniu ukształtował Piotr Kaczkowski. „Między nocą a dniem” w myślach grałem i tworzyłem swoje własne interpretacje. Nadszedł czas zakupu pierwszego kaseciaka i gitary. Choć komuna nas nie rozpieszczała można było pracując i studiując przeżyć. Powoli spełniało się moje marzenie a z pierwszymi szarpnięciami na własnej gitarze odkrywałem i poznawałem Wishbone Ash. W latach 1970-90 pojawiło się wielu gitarzystów, których solowe wykonania stanowią dziś kanon muzyki tych czasów. Wiele z nich można znaleźć w popularnych audycjach prezentujących Top Wszechczasów. Niestety nie ma tam solówek Wishbone Ash. Szkoda, bo obok ciężkiego brzmienia gitar wiele jest tam nastrojowych ballad, które rozbrzmiewają z niezwykłym stylu wolniutko i delikatnie poruszając wszystkie nasze zmysły. Ten szczególny sposób prezentowania gitarowego riffu, bez szarpania, nadużywania elektronicznych kaczek jest wspaniałym przykładem, jak łączyć muzykę z tym, co nas otacza. Słychać tam wspaniałe brzmienie dwóch gitar prowadzących, które prowadzą ze sobą muzyczną rozmowę. Cichutko i delikatnie dotykając naszych uczuć i wrażeń. Dziś, gdy sam mogę ten nastrój tworzyć posuwając palcami po strunach łatwiej przychodzi mi ocenić wartość muzyczną zespołu. Spełniło się moje marzenie. Zobaczyłem i posłuchałem na żywo podczas koncertu moją ulubioną kapelę i choć sprawność manualna Powela już nie ta, nadal tworzy coś wyjątkowego. Ta wyjątkowość brzmi w moich uszach i niech tak zostanie na wieki…